باز آفريني واقعيت ها

همچنان به شيوه سالهای گذشته راهمان ادامه خواهيم داد: ـ آگاه نمودن خلق ازمواضع ضد خلق! ـ ايجاد فضای دوستانه بين ديدگاههای مختلف در درون جبهه خلق ـ بدون هيچگونه گذشت و چشم پوشی درافشای مواضع گذشته و حال ضد خلق! ـ تسليم شانتاژ، تهديد ، توهين و ناسزا و۰۰۰ نخواهيم شد که اين شيوه"شاهان منحوس" و"شيخان ملعون" است.

۱۳۹۶ تیر ۱۰, شنبه

سالروز واگذاري مشروط هنگ كنگ به رژيم پکن! ـ بزرگترين تظاهرات ضد چيني در هنگ کنگ در ژوئيه 2012

سلطه 156 ساله انگلستان بر هنگ كنگ در نخستين دقيقه يكم جولای 1997 ـ به وقت محلی ـ پايان يافت و این جزیره به دولت پکن داده شد و در قلمرو این دولت قرار گرفته است.
    هنگ كنگ پس از شكست نظامي چين سلطنتي از انگلستان در نخستين «جنگ ترياك»، از 21 ژانویه 1841 به تصرف انگلستان درآمده بود و از 29 آگوست 1842 (طبق قرارداد نانكينگ) يك كلني انگليسي شده و از سال 1898، اين اشغال نظامي «اجاره 99 ساله» عنوان گرفته بود.
    جنگ ترياك در پي مخالفت چينيان با ورود ترياك محصول هندوستان توسط انگليسي ها به آن كشور و معتاد شدن مردم چين آغاز شده بود (مخالفتی كه در آن زمان ايرانيان نكردند). چين در نخستين جنگ ترياك که عمدتا نبرد دریایی بود شكست خورده بود و همچنين در دومين جنگ ترياك (سال 1860).
     هنگ كنگ (به معناي بندرگاه معطر = لنگرگاه خوشبو، به علت بارگيري چوبهای معّطر از آنجا در زمان قديم) مجتمعي است از 262 جزيره به وسعت دو هزار و 755 كيلومتر مربع و بیش از 7 ميليون و 300 هزار جمعيت. هنگ كنگ كه پاي نخستين اروپايي در سال 1513 به آن رسيد پس از استعمارزدايي با روش «يك كشور با دو نوع نظام» اداره مي شود. در سال 2006 درآمد سرانه (هر فرد در هر سال) در هنگ كنگ نزديك به چهل هزار دلار بود و در سال 2017 چهل و چهار هزار دلار (دلار آمریکا).
     دولت لندن در 1984 موافقت كرده بود كه در پايان ژوئن 1997 دست از هنگ كنگ بکشد.
    هر سال در يکم جولای در هنگ کنگ برضد روش انتخاب حکمران اين سرزمين (که بي شباهت به انتخابات اولیه پارلماني ايران در عهد قارجاريه يعني انتخاب توسط شماري معيّن از چند طبقه خاص نيست) تظاهرات و اعتراض صورت گرفته است ولي تظاهرات يکم جولای 2012 (پانزدهمين سال خروج از دست دولت لندن) وسيع تر بود. گزارشها ارقام متفاوتي از شمار تظاهر کنندگان آن سال داده و اين شمار را از 82 هزار تا چهارصد هزار نوشته بودند که تا آن تاريخ «بي سابقه» بشمار آمده بود. معترضين همچنين نسبت به نبود دمکراسي و آزادي هاي مدني و نيز عدم رعايت حقوق بشر در چين اعتراض داشتند. آنان شعار مي دادند که چرا 400 تا 1200 کاسبکار هوادار رژيم پکن بايد برايشان حکمران تعيين کنند؟. دمکراسي يعني انتخابات عمومي با مشارکت همه، چرا ما بايد ضميمه چين باشيم؟، چرا انگلستان ما را به چين داد؟ و ....