اگر چه از برگزاری اولین مراسم روز جهانی کارگر 125 سال می گذرد ( نخستین کنگره انترناسیونال دوم – 1889 ) , و از برگزاری اولین مراسم اول ماه مه در ایران ( سال 1301 به تلاش کمونیست ها ) بیش از نه دهه سپری شده است, هنوز کارگران ایران از برگزاری آزادانه این مراسم و راهپیمائی برخوردار نیستند. علی رغم اینکه در ماده 63 قانون کار اسلامی روز 11 اردیبهشت ماه رسما تعطیل اعلام شده است, اما در سالهای بعد کمیته تحقیق و تفحص مجلس اسلامی تلاش نموده آنرا از شمول تعطیلات رسمی حذف کند, وضعیتی که کماکان در رژیم اسلامی ادامه داشته و عملا مانع برگزاری مراسم راهپیمائی
مستقل کارگران شده است.
در حالیکه بحران مزمن اقتصادی, نظام جهانی سرمایه داری را در چنبره خود گرفته و تحت رهنمود ارگان های جهانی حامی سرمایه داران, یورش های وسیعی به منافع کارگران کشورهای مرکزی ( متروپل ) منجمله کارگران آمریکا و اروپا سازماندهی شده است, اما کارگران در کشورهای پیرامونی با سرکوب مضاعف اقتصادی, سیاسی و اجتماعی شدیدی روبرو هستند و بار این بحران های مزمن و رکود تورمی عمدتا بر گرده کارگران و زحمتکشان نهاده می شود. در اقتصاد دلالی و رانت خواری ایران, این اوضاع نابسامان اقتصادی و فشارهای آن در چارچوب سیاست های جهانی نئو لیبرالی نظیر هدفمندی یارانه
ها و تحت شعارهایی چون ( اقتصاد مقاومتی ) به پیش برده می شود.
اگر چه در جوامع غربی قرارداد کاری نسبتا ثابتی وجود دارد, در ایران بیش از هشتاد درصد کارگران با قراردادهای کاری موقت, امضاء سفید, روزمزدی, ساعتی, شفاهی, پیمانی, پروژه کاری و کنتراتی یعنی با انواع اشکال بی حقوقی و استثمار شدید و مضاعف مواجه اند.
اگر در جوامع با دمکراسی بورژوایی قرارداد کاری بین نمایندگان کارگران و کارفرمایان ( با نظرات دولت ) تعیین شده و اجرا می شود, در کشور ما ترکیب سه جانبه دولت ( بمثابه کارفرمای بزرگ اقتصاد دولتی ), کارفرمایان و شورای عالی کار( متشکل از شورای اسلامی کار و خانه کارگر بمثابه ارگان های سرکوبگر سیاسی و اجتماعی کارگران ) بعنوان ارگانی بدون شرکت نمایندگان واقعی کارگران و به ضرر آنان تصمیم می گیرند که نمونه بارز آن تعیین حداقل دستمزد برای سال 93 است. در همه جا افزایش دستمزد با تورم و سطح زندگی باید همخوانی داشته باشد, اما در ایران حداق دستمزد
ماهانه ( 609 هزار تومان ) افزایشی 25 درصدی داشته در حالیکه تورم رسمی دولتی 35 درصد است. در واقعیت نیز دستمزد یک خانواده کارگری سه برابر این مبلغ تعیین شده, یعنی ماهانه حدود دو میلیون تومان, که این مبلغ خود در فقر نسبی قرار خواهد داشت.
گر چه در جوامع پیشرفته سندیکا ها و ارگان های کارگری پذیرفته و تثبیت شده اند اما در ایران تلاش و کوشش برای ایجاد تشکل های مستقل کارگری بویژه سندیکاها با سرکوب شدید همراه است. تلاشگران کارگری و رهبرانشان در زندان ها و تحت شکنجه قرار دارند. آخریم نمونه آن حمله وحشیانه به بند 350 زندان اوین و ضرب و شتم زندانیان سیاسی و فعالین و مدافعین کارگری است.
اگر چه در جوامع غربی بویژه اروپائی میانگین نرخ بیکاری حدود 12 درصد است, در کشور ما نرخ رسمی تبلیغی دولتی 15 درصد اعلام شده در حالیکه در واقعیت از 35 و حتی 50 درصد تجاوز می کند و این در شرایطی است که علی ربیعی وزیر کار و امور اجتماعی از سونامی بیکاری ده میلیونی خبر می دهد.
اینها تنها گوشه هائی از اوضاع فلاکت باری است که کارگران و زحمتکشان ما با آن روبرو هستند. اما آنچه اهمیت دارد و درخور ستایش است اینکه کارگران و زحمتکشان ایران علیرغم همه سرکوب ها, زندان ها و شکنجه ها به مبارزات و تحقق خواسته های خود ادامه می دهند. تشدید مبارزه و پیگیری خواستها علیرغم همه شرایط دشوار و با فداکاری و مقاومتی تا پای جان تنها راهی است که به رهائی از این اوضاع و دستیابی به آزادی و برابری منجر خواهد شد. راهی که با ترد و نفی رژیم جمهوری اسلامی با هر جناح و گروهی و برپائی نظامی دمکراتیک و عادلانه دنیای دیگری را ممکن می سازد.
گرامی باد اول ماه مه روز جهانی کارگر!
پرتوان باد تشکل های مستقل کارگری!
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی ایران!
کمیته دفاع از آزادی و برابری در ایران – وین – 1.5.2014
..................
متن ترجمه به آلمانی
Der Erste Mai ist ein Symbol für Solidarität, Freiheit und Gleichheit!
Obwohl seit dem ersten 1.Mai-Marsch 125 Jahre vergangen sind und im Iran der erste Aufmarsch bereits vor neun Jahrzehnten stattfand, ist es den Arbeitern im Iran nicht erlaubt, den Tag der Arbeit frei und unabhängig zu feiern. Obwohl der Artikel 63 des islamischen Arbeitsgesetzes besagt, der 11.Ordibehesht (Erste Mai) sei ein Feiertag. Doch das Recherchekomitee der Islamischen Republik hat bis heute versucht, den 1.Mai nicht als Feiertag anzuerkennen.
Obwohl sich der Weltkapitalismus in einer akuten Krise befindet und unter der Ägide jener Organsationen, welche ihn unterstützen, Maßnahmen zum Vorteil der Arbeiter der wirtschaftlich fortgeschrittenen Staaten getroffen haben, werden die Arbeiter in der Entwicklungsländern immer noch wirtschaftlich und politisch unterdrückt und ausgebeutet. Sie leiden unter der akuten wirtschaftlich Krisen und der Rezession. Im Iran wo die Herrschenden von Ressourcen Rente abhängig sind, setzt das Regime seine neoliberale Politik durch Mottos wie „Widerstands-Wirtschaft“ und „gezielte Subventionierung“ fort. In den Westen Staaten gibt es stabilen Kollektivverträge, aber im Iran arbeiten mehr als achtzig Prozent der Arbeiter auf Basis von befristete, Blankoverträge, Tagesverträge, Stundenlohn, Kontrakt und Projektverträge, das heißt, sie sind jeglicher Unterdrückung und Ausbeutung ausgesetzt.
Obwohl in demokratischen Ländern des Westen Arbeitsverträge zwischen den Vertretern von Arbeitern und Unternehmern geschlossen werden, gibt es im Iran drei Arten von Verträgen : Verträge seitens der Regierung ( als große Staatskapitalismus ), die Unternehmern und die Arbeitsrat als Islamische Rat der Fabriken und Organ der wirtschaftlichen und politischen Unterdrückung der Arbeiter und ohne die Teilnahme der wahre Vertretern der Arbeiter.
Überall in der Welt sind die Lohnerhöhung im Einklang mit der Inflation, aber im Iran ist der Mindestlohn von 609 tausend Tuman nur 25 Prozent gesteigert worden, aber die offizielle Inflation ist 35 Prozent. In der Realität ist ein Arbeiter Familie mit dreimal des 609 tausend Tuman an Armutsgrenze.
Durchschnittliche Arbeitslosenrate in den Westen ist 12 Prozent, aber im Iran ist die öffiziele Rate 15 Prozent. In Wirklichkeit ist es 35 bis 50 Prozent und mehr. Ali Rabii, Arbeit-und sozial Minister, hat von „ Tschunami von zehn Millionen Arbeitslose „ im Iran gesprochen. Die sind nur einige Fakten über die bittere Notlage der Arbeitern und Werktätigen im Iran, aber lobenswert ist, dass trotz aller Unterdrückungen setzen sich die Arbeiter und Werktätigen ihren kämpfen für die Verwirklichung ihren Förderungen fort. Ihre Kämpfe und Wiederstande ist die einzige Methode zur Freiheit und Gleichheit, eine Methode die durch die Sturz des Islamischen Regime erfolgreich sein wird, eine Methode zur Bildung eine demokratisch – gleichberechtigte Welt.
Hoch lebe der Erste Mai, der Tag der Arbeiter!
Für die unabhängige Organisationen der Arbeiter und Werktätigen
Nieder mit der Islamischen Republik im Iran!
Komitee zur Verteidigung von Freiheit und Gleichheit im Iran – Wien
1. Mai
2014
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر