بنیاد برومند: جنایت بی‌عقوبت؛ اعتراضات ۲۰ تیر ماه ۱۳۷۸ در دانشگاه تبریز
دانشجویان در تحولات سیاسی ایران معاصر نقش مهمی داشته‌اند. دانشگاه برای آنها فضای امنی جهت تبادل افکار، اعتراض و بیان مشکل‌هایشان بوده است. با انقلاب فرهنگی و تعطیلی موقت دانشگاه‌ها در سال ۱۳۵۹، دانشجویان به شدت سرکوب شدند و فضای دانشگاه نیز بسته شد. پس از نزدیک به دو دهه، در سال ۱۳۷۸ تهران و تبریز شاهد اولین اعتراضات وسیع دانشجویی بودند. وقایع تیرماه ۱۳۷۸ در تهران، که با اعتراض به طرح اصلاح قانون مطبوعات آغاز شد و پس از حمله نیروهای امنیتی به دانشجویان ساکن کوی دانشگاه [۱] و ضرب و شتم شدید دانشجویان و تخریب خوابگاهشان به اعتراضات گسترده خارج از دانشگاه منجر شد، بازتاب زیادی پیدا کرد. اما اتفاقاتی که در دانشگا‌‌ه‌های دیگر،[۲] به خصوص دانشگاه تبریز افتاد و به کشته و زخمی شدن، بازداشت، محکومیت و محرومیت از تحصیل تعداد زیادی از دانشجویان منجر شد، کمتر مورد توجه قرار گرفته است.[۳]
در روزهایی که رسانه‌های داخلی و خارجی درگیر پوشش اخبار کوی دانشگاه تهران بودند، دانشجویان در تبریز برای اعتراض به حمله به کوی دانشگاه در تهران دست به تجمع زدند. این تجمع آنطور که شاهدان عینی در مصاحبه با بنیاد عبدالرحمن برومند گفتند روز ۲۰ تیرماه سال ۱۳۷۸ از صحن دانشگاه تبریز شروع شد، اما در آخرین ساعات با ورود نیروهای مسلح به محیط دانشگاه سرکوب شده و در نهایت منجر به کشته شدن چند نفر و زخمی‌شدن و بازداشت تعداد زیادی از دانشجویان شد.[۴] در تبریز دانشجویان نه تنها از سوی نیروهای امنیتی سرکوب شدند، بلکه تعداد زیادی بازداشت شدند و مورد پیگیری قضایی قرار گرفتند. مقامات قضایی در تهران با محاکمه کردن برخی از مسئولان حمله به کوی دانشگاه و پرداخت دیه به برخی از قربانیان خشونت نیروهای امنیتی در کوی دانشگاه دست‌کم تظاهر به اجرای عدالت کردند، ولی در تبریز حتی به همین میزان هم پاسخگو و پیگیر نبودند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر