عکس هایش از بیماران ذهنی بود که در یک مرکز نگهداری میشدند اما انگار لنز دوربین او هم به دنبال همان چشم ها بود. پسری که در تمام عکس ها کنار مرد دیگری دیده می شد.

وقتی از او درمورد چشمان پسر پرسیدم که آیا رنگ چشمانش واقعی است یا ترفندهای عکاسی؟ او گفت که رنگ چشمانش طبیعی است.

آقای سلیمی می گفت: اولین بار که به این مرکز رفتم به پیشنهاد دوستان بود. رفته بودیم برایشان موسیقی اجرا کنیم. که این ایده به ذهن من رسید. اول می خواستم نام مجموعه ام را پدر و پسر بگذارم. اما بعدها فهمیدم که این دو پدر و پسر نیستند . محبت مرد و نیاز پسر به محبت او ، از آنها یک پدر و پسر ساخته بود وصف ناشدنی. انقدر این رابطه واقعی و عمیق بود که تشخیصش برای انسان سخت بود.

شاید خیلی از ما وقتی چهره ی یکی از آنها را می بیند از خدا برای سلامتی خود شاکر باشد. شاید حتی اگر به زبان هم نیاورد برای آنها دل سوزی کند.  اما آنها به ترحم نیازی ندارند بلکه آنها به توجه و مهربانی شما نیازمندند. بیایید فراموششان نکنیم.